Bios: Megafauna

W grach planszowych uczestnicy rozgrywek przemierzają różne krainy: fantasy, futurystyczne, rodem z horroru, albo takie, które przypominają realny świat. Czasem "miejscem akcji" gry jest miejscowość, która ma swój odpowiednik w prawdziwym świecie, np. Dolina Królów czy Santiago de Cuba. W zakresie wymyślania realiów gier wyobraźnia projektantów jest nieograniczona, więc przykłady set up`ów, wymienione wyżej, nie wyczerpują wszystkich możliwości. Trafiają się gry, które mają bardzo oryginalne "miejsce akcji". Takim właśnie tytułem jest Bios: Megafauna Phila Eklunda. Pozycja ta przenosi graczy do realiów Ziemi przełomu ery mezozoicznej i kenozoicznej, na ląd, który stał się początkiem Ameryki Północnej. Sprawdźmy, czy zmagania prehistorycznych zwierząt mogą być interesujące dla graczy dwudziestego pierwszego wieku. W pudełku Bios: Megafauna znajdziemy solidną planszę, a w jej centralnej części zobaczymy mapę terenów, które obecnie tworzą Amerykę Północną, ale w miliony lat temu wyglądały zupełnie inaczej. Na mapie gracze będą umieszczać drewniane figurki zwierząt. W zależności od wylosowanego koloru uczestnik zabawy będzie grał dinozaurami albo ssakami. Gracze z kolorem czerwonym i zielonym będą mieli figurki w kształcie krokodyla, jaszczurki, ptaka i gryzonia. Pozostali (barwa biała i pomarańczowa) mają w dyspozycji zwierzęta podobne do hipopotama, geparda, nietoperza i delfina. Każdy z uczestników rozgrywki otrzymuje, oprócz figurek, 4 karty odpowiadające kolorem i kształtem jego zwierzętom oraz 6 żetonów. Pierwsze gatunki zwierząt pojawiają się w własnym (startowym) środowisku, które zaspokaja potrzeby żywieniowe. Następne należy wprowadzić w takie środowisko, które pozwoli zwierzęciu przeżyć (środowisko musi mieć taki pokarm, jaki dany gatunek zjada). W grze występuje 148 żetonów środowisk (podzielonych na dwie ery). Każdy z nich ma postać kwadratu z grubej tektury. W lewym dolny rogu znajduje się symbol typu terenu (np. biały kwiat to obszar arktyczny), na środku widać rysunek pokarmu (roślina albo zwierzę), a w prawym górnym rogu można zobaczyć duże litery. Litera oznacza typ zwierzęcia, które może pożywić się w danym środowisku, np. M to gatunki morskie, I – insekty itd. (wytłumaczenie liter można znaleźć na planszy w sekcji "DNA dietary – roadrunner"). Aby przeżyć w określonym środowisku, musi mieć więc odpowiednie DNA (opisane literą). Geny pozyskujemy kupując karty – zawsze w rozgrywce jest 5 odkrytych kart. Są one standardowej grubości i możemy wśród nich wyróżnić dwa typy: genotypy i mutacje. Ostatni rodzaj pozwala dodać zwierzęciu geny. Dopełnieniem zawartości pudełka Bios: Megafauna jest instrukcja. Jest ona szaro-czarna, podzielona na 22 punkty, które z kolei dzielą się na podpunkty. Największym mankamentem instrukcji jest to, że w każdym punkcie odsyła ona czytelnika do innych punktów, co utrudnia lekturę i rozumienie zasad. Trzeba też dodać, że słownictwo dotyczące genetyki nie należy do najprostszych, a jedyna instrukcja została napisana po angielsku. Stopień skomplikowania zasad samej gry nie jest jednak wysoki i nie koresponduje z poziomem trudności instrukcji. Celem gracza w Bios: Megafaunie jest zdobycie największej liczby punktów. Od pierwszej tury uczestnicy rozgrywki otrzymują punkty w postaci żetonów środowisk z tzw. "tarpit". Tarpit to miejsce, do którego trafiają środowiska usunięte z mapy (np. z powodu zmian klimatycznych). Na końcu każdej tury gracz, który ma najwięcej zwierząt na planszy, otrzymuje połowę żetonów z tarpit, druga osoba w kolejności posiadania gatunków – połowę tego, co zostało, następnie według tej formuły pozostali gracze odbierają swój udział. Na końcu rozgrywki żeton z tarpit jest warty jeden punkt. Dodatkowo gracze otrzymują punkty za karty genotypów (jeden gen = jeden punkt), za populacje zwierząt na mapie (jedna figura = jeden pkt.) i za każdą figurkę w tzw. "kulturze" (są to specjalizacje, które dają korzyści w trakcie gry, np. "rolnictwo – puste miejsca obok startowego środowiska są uważane za zdatne do zamieszkania"). A kiedy gra się kończy? Rozgrywkę można zakończyć na jeden z 3 sposobów:

• wyczerpie się talia kart;
• wyczerpie się jeden ze stosów żetonów środowiska (albo ery mezozoicznej, albo kenozoicznej);
• Ziemia staje się niezdatna do zamieszkania, zbyt gorąca (Hothouse Earth) lub zbyt zimna (Snowball Earth).

Utrata wszystkich zwierząt nie powoduje końca gry, ani eliminacji gracza, który nie ma żadnego gatunku. Taka osoba tworzy nowy gatunek kupując kartę. Takie sytuacje nie są rzadkie, a czasem okazuje się, że wszyscy gracze tracą w turze wszystkie zwierzęta. Skoro wiemy już jakie są warunki zwycięstwa, zobaczmy jak przebiega sama rozgrywka. W każdej turze gracz może wykonać jedną akcję spośród czterech możliwych. Są to:

• Zakup i zagranie karty (ewentualnie odrzucenie jej). - Zawsze w grze jest 5 odkrytych kart. Pierwsza z lewej strony jest darmowa, za pozostałe należy zapłacić białym dyskiem (na początku rozgrywki gracze otrzymują 4 dyski, a rozpoczynając – 3). Mechanizm płacenia polega na kładzeniu dysku na każdej ominiętej karcie. Jeśli gracz kupi kartę mutacji, to dodaje ją do swojego gatunku. Natomiast jeśli zakupi kartę genotypu, to może stworzyć nowy gatunek. Są dwa warunki tego działania: gracz ma nieużywane figurki o kształcie narysowanym na karcie, a jeden z jego gatunków ma połowę genów napisanych na karcie. Przykładowo: jeśli na genotypie są litery HSSS – gracz musi mieć zwierzę z genami HS lub SS. Nowe zwierzę należy umieścić w środowisku, które zapewni mu pożywienie w tzw."odległości migracji" rodzica. Ta odległość jest uzależniona od wielkości zwierzęcia. Aby zmienić rozmiar gatunku wykonujemy odpowiednią akcję ("Zmiana rozmiaru gatunku").
• Zmiana rozmiaru gatunku. - Możemy zmienić wielkość o jedno pole na torze rozmiaru (znajduje się on na dole planszy).
• Tworzenie kultury zwierząt. - Tworzenie kultury jest możliwe, gdy na kartach genotypów zwierzęcia są odpowiednie symbole. Na przykład wspomniane już rolnictwo wymaga symbolu żołędzia i wykrzyknika.
• Zwiększenie populacji zwierząt. - Używając tej akcji możemy albo zwiększyć liczebność gatunku, jaki już mamy (taka sama figurka), albo stworzyć zupełnie nowe zwierzę. Nowy gatunek dziedziczy dwa geny – jeden z tzw. "roadrunner DNA" (S, N, M, A) i jeden z puli sześciu żetonów, jakie gracze otrzymują na początku rozgrywki. Oznacza to, że DNA nowego gatunku ma postać dwóch żetonów. Omawiana akcja jest bardzo przydatna, gdy gracza nie stać jest na kupno karty, albo w sytuacji braku odpowiednich genotypów w grze.

Cała trudność gry polega dostosowywaniu gatunków zwierząt do zmian klimatycznych. Receptą na wygranie rozgrywki jest więc umiejętne dodawanie genów zwierzętom (aby miały się czym żywić) oraz tworzenie różnorodnych gatunków (aby w zmiennych warunkach jakieś przetrwały). Bios: Megafauna wyróżnia się spośród innych gier oryginalną tematyką. Osoby, które chcą poszerzyć wiedzę na temat przełomu ery mezozoicznej i kenozoicznej, znajdą w instrukcji dodatkowe informacje (dowiedzą się chociażby, że katastrofy, które projektant wprowadził do gry, miały miejsce naprawdę). Niewątpliwą zaletą recenzowanej pozycji są solidne komponenty, estetyczne figurki i dość proste zasady. Nie można jednak powiedzieć, że gra jest bardzo łatwa – sytuacja na planszy ciągle się zmienia i trudno utrzymać swoje gatunki przy życiu. Na szczęście, gracz, który utracił wszystkie zwierzęta, nie odpada z gry. Rozgrywka w Bios: Megafaunę jest przyjemna i obfitująca w niespodzianki typu wybuch wulkanu, który zmienia klimat. Samej grze niewiele można zarzucić, natomiast instrukcja budzi wiele zastrzeżeń. Warto jednak uzbroić się w cierpliwość, poznać zasady Bios: Megafauny i zagrać. Plusy:

• oryginalna tematyka
• solidne komponenty
• brak eliminacji gracza, który stracił swoje gatunki
• zmienność sytuacji na planszy

Minusy:

• fatalnie napisana instrukcja

Dziękujemy wydawnictwu Sierra Madre Games za udostępnienie gry do recenzji.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę