King of Tokyo

King of Tokyo to najnowszy tytuł, którego autorem jest sam Richard Garfield. To amerykański profesor matematyki i autor takich gier jak Robo Rally czy karcianki Netrunner. Niezwykłe to osiągnięcia, ale jest jedno, które przyćmiło wszystko: Richard Garfield to autor Magic: The Gathering – najsłynniejszej kolekcjonerskiej gry karcianej. A jak to wielkie nazwisko poradziło sobie z grą o zmutowanych potworach atakujących Tokio? King of Tokyo wydawnictwa Iello to gra w standardowym kartonowym pudełku. Na uwagę zasługuje fakt, że potwory, które okupują front pudełka są pokryte jakimś rodzajem lakieru – wyraźnie się błyszczą i odróżniają od tła. W środku znajdujemy plastikową wypraskę. Najważniejsze są oczywiście potwory – 6 grubych, kartonowych wizerunków umieszczamy w dużych, plastikowych podstawkach. Każdy ma swoją planszę, na której w lewym górnym rogu zaznaczamy punkty zwycięstwa, a w prawym dolnym aktualną ilość życia. Mamy garść zielonych, przezroczystych sześcianów, które symbolizują energię. Są też kości – 6 czarnych i dwie zielone. Całości dopełnia 66 kart (są cienkie, więc radzę je od razu zabezpieczyć koszulkami – jedna zdążyła się już mi naderwać) i okrągłe znaczniki specjalne. Jest niewielka kartonowa plansza symbolizująca Tokio oraz duża, kolorowa instrukcja angielska i mała, czarno-biała polska. Nie ma figurek, nie ma epickiej mapy, mała różnorodność elementów – nie poraża prawda? Wybieramy potwora (dobór nie ma znaczenia – współczynniki na początku i tak wszyscy gracze mają takie same), ustawiamy jego współczynniki – zdrowie na 10, energię na 0, tasujemy karty, wybieramy 3, wybieramy pierwszego gracza i gramy. Potem jest jeszcze prościej. Mamy 4 tury: 1. Rzucanie i przerzucanie kości – bazowo rzucamy 6 kościami, które mamy prawo przerzucić w dowolnej konfiguracji do dwóch razy. 2. Używanie kości – symbole, które otrzymaliśmy na końcu swojego etapu rzutu, określają akcje, jakie możemy wykonać, czyli uzyskanie punktów zwycięstwa, uzyskanie energii, atak na przeciwnika w innej lokacji (bazowo wszyscy są poza Tokio) lub odzyskanie punktu zdrowia. 3. Zakup kart – tura jest opcjonalna, a podczas niej za zgromadzoną energię możemy kupić jedną z trzech dostępnych kart (wprowadzają one bonusy, które ułatwią nam rozgrywkę). 4. Koniec tury – rozstrzygamy efekty niektórych kart i przekazujemy kości graczowi po lewej stronie. Proste, prawda? Jest jeszcze zasada Tokio. Za wejście do tej lokacji – dodatkowy punkt, za bycie w mieście na początku swojej tury + 2 punkty zwycięstwa. A przy 5 i 6 osobach dochodzi jeszcze lokacja Tokio Bay, niemal identyczna jak obszar zwykłego Tokio. Jest jeszcze kilka niuansów, ale instrukcja ma raptem dwie strony – warto przeczytać choćby dla przykładów wyników rzutu. Wielką zaletą gry jest mechanika oparta na rzutach kośćmi. Co turę gracz podejmuje ryzyko, czy zadowolić się obecnym wynikiem, czy podjąć ryzyko i osiągnąć więcej. A przeciwnicy nie próżnują – ranią nas, psują rzuty i odbierają energię. Główną atutem gry są jednak karty, które zwykłą turlanie zamieniają w rywalizację z elementami strategii. Kupujemy je za zgromadzoną w czasie gry energię. Zawsze dostępne są 3 jednocześnie, po każdym zakupie dokładana jest nowa. Mimo że jest ich zaledwie 66 sztuk, to w czasie gry rzadko wyłożonych jest więcej niż 10. Ten mechanizm zapewnia niepowtarzalność każdej z rozgrywek. Opisy kart są od jedno-, aż po wielozdaniowe z dodatkiem specjalnych żetonów. Gra jest do tego bardzo szybka, z pudełkowych 30 minut, można przy zgranej ekipie zejść nawet do 15 minut. Jeśli przegramy – zaraz czeka nas kilka następnych rozgrywek, w których możemy się odegrać. Każdy gra na własny rachunek, ale są możliwe chwilowe sojusze, które są w stanie mocno namieszać w grze. Oczekiwałem od King of Tokyo, że będzie zabawną i lekką pozycją bez żadnych rewelacji. Rzeczywiście nie ma wielkich, plastikowych figurek potworów i nie ma ogromnej, epickiej mapy potworów, a do tego karty w koszulkach muszę chować pod wypraskę. Pewnie po częstych grach trochę się znudzi, ale jako filler sprawdza się znakomicie. Plusy:

• karty, które bardzo urozmaicają rozgrywkę
• możliwość wcielenia się w zmutowanego potwora
• proste zasady
• emocjonująca, dynamiczna rozgrywka
• pomysłowa mechanika

Minusy:

• brak mocy specjalnych potworów
• brak trybu zaawansowanego
• słabszy tryb dwuosobowy

Dziękujemy sklepowi Rebel.pl za udostępnienie gry do recenzji.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę