Top-A-Top

Polska produkcja Kuźni Gier autorstwa osoby, o której nikt wcześniej nie słyszał, odniosła ogromny sukces na ubiegłorocznych targach gier w Essen. Agnieszka Migdalska, niezwiązana do tej pory z branżą gier planszowych, zdradziła w jednym z wywiadów, że pomysł na Top-A-Top jej się po prostu przyśnił. Pośród "geeków" spotkała się z zarzutem wtórności pomysłu, jednak jej gra odniosła spory sukces komercyjny. Świeże danie czy odgrzewany kotlet? Zobaczmy. Co Top-A-Top odróżnia od innych produkcji tego typu? Z pewnością jest to jakość wykonania, a właściwie jego pancerność. Gra mieści się w sporym, metalowym pudełku, jednak na tyle lekkim, że bez problemu zabierzemy je na imprezę lub wyjazd. W środku znajdziemy 90 grubych, okrągłych, kartonowych kart. Na pewno sporo rozgrywek wytrzymają! Krótka instrukcja w języku polskim oraz angielskim dostarcza niemal wszystkich informacji niezbędnych do rozgrywki (Gdzie jest jednak informacja, do czego służy karta Jokera?!). Oprawa graficzna przygotowana przez Szwedzkiego budzi mieszane uczucia: z jednej strony jest wesoło i kolorowo, z drugiej, rysunki, w odniesieniu do czynności, które musimy wykonać są mało intuicyjne (a obrazek "kupy" jest raczej niesmaczny niż zabawny). Recenzent powinien wyrażać się eleganckim językiem literackim, by nie budzić niesmaku u czytelników. Jakże jednak nie zacytować mojego kolegi, który wykrzyknął podczas testów Top-A-Top: "to dupa biskupa". Wiele zarzutów wobec gry Agnieszki Migdalskiej było o odtwórczość pomysłu i braku innowacji. Bo zasady rozgrywki są bajecznie proste i znane większości nam z dzieciństwa. Oto rozdajemy uczestnikom po 6 losowych, zakrytych kart. Następnie, poczynając od pierwszego gracza, zgodnie z ruchem wskazówek zegara każdy kolejno wykłada na środek stołu wierzchnią kartę ze swojego stosu. Teraz najważniejsze: musimy poprawnie wykonać polecenie karty. Kto się pomyli lub zrobi to najpóźniej zgarnia pulę. Wygrywa ten, kto pozbędzie się wszystkich kart. Nic złego w wykorzystaniu sprawdzonych pomysłów, jeśli przedstawia się je w lepszej formie. Klasyczne kapsle odniosły sukces w nowym wcieleniu jakim jest gra Pitchcar. Tak samo klasyczna już gra karciana przeżywa drugą młodość w nowym, atrakcyjniejszym wydaniu. Top-A-Top został rozbudowany do 3 poziomów trudności (ostatni nieco psuje karta Zrób dziwną, śmieszną minę z wizerunkiem klauna – zdecydowanie za prosta): zielony, żółty i czerwony. Mieszamy je oczywiście w określonych proporcjach. Gry możemy się więc uczyć, stopniowo rozszerzając o kolejne poziomy trudności. Nowe wydanie klasycznego już Talizmana czyli Magii i miecz pokazuje, że lubimy wracać do starych, sprawdzonych receptur. Agnieszka Migdalska umiejętnie potrafi odświeżyć sprawdzoną formułę. Top-A-Top to gra solidna, niepretendująca do miana innowacyjności. To porządnie wykonana imprezowa gra w atrakcyjnej oprawie wizualnej. W sam raz na niedzielne granie lub zabawę na kolonii lub gronie rodzinnym. Plusy:

• 3 poziomy trudności
• "pancerne" wykonanie
• sprawdzony pomysł

Minusy:

• ilustracje słabo korespondują do poleceń na kartach
• karta Jokera i Klauna
• mogłoby być więcej wariantów gry

Dziękujemy wydawnictwu Kuźnia Gier za udostępnienie gry do recenzji.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę